Anasayfa
İlk olayım dedim 
Özgür'ün Popmundo'da 16. yılıydı.Annesiyle birlikte kalıyordu.Hayatı hep okulda geçmişti.Ama artık okulu bırakmıştı.Artık yeni bir sorunu vardı.Annesi ona sürekli iş bulması konusunda baskı yapıyordu.Ama Özgür grup kurmak ünlü bir rock yıldızı olmak istiyordu.O gün yine evdeydi.
"Özgür artık bir iş bul.Artık emekli param yetmiyor.Şu grup hayallerini de bırak.Boş hayaller para getirmiyor."Özgür annesini hiç dinlemiyordu."Anne para lazım."Annesi sinirlenmiş bağırmaya başlamıştı."Oğlum ben para yok diyorum sen para istiyorsun.Beni hiç dinlemiyor musun?Benim sana verecek hiç param yok!Çalış kendi paranı kazan!"Özgür"Bakmicaksan doğurmayacaktın" dedi ve ceketini alıp çıktı.Elini kotuna attı ama telefonunu bulamadı.Evde unutmuştu!Kapıyı açtı eve girdi.
Özgür eve girince annesini yerde yatıyor halde buldu.Ne olduğunu anlayamadan yanına koştu."Anne!Anne!Neyin var?"Annesi bayılmıştı hiç cevap vermiyordu.Özgür hemen telefonunu buldu ve 112'yi aradı."Benim yüzümden oldu!Hepsi benim suçum!"diye kendini yiyordu.Bir süre sonra ambulans geldi ve hastaneye gittiler.Annesi uyandığında Özgür başındaydı."Anne iyi misin?"Annesi Özgür'e baktı ve gülümsedi."İyiyim yavrum."Bu sırada doktor içeri girdi ve Özgür dışarı çıkmak zorunda kaldı.Dışarıda bekleren doktor odadan çıktı ve Özgür'le konuşması gerektiğini söyledi.Doktor...
Doktor:"Üzgünüm ama annenizin beyninde tümör var.Tedavi için çok geç kalınmış.Ama zaten anneniz tedavi olmak istemediğini söyledi.Bunu söylemek zor ama anneniz 1 yıl içinde ölecek"Özgür duyduklarını anlamak istemiyordu.Yıkılmıştı."Ne!Siz ne dediğinizin farkında mısınız?"Bağırıyordu ve gözleri dolmuştu."Üzgünüm."Odadan çıktı.Gözlerini havaya dikti ve ağlamamaya çalıştı.Ne demek tedavi olmak istemiyordu.Annesinin odasına doğru yürüdü.Sabah olanları hatırladı.Ona öyle davranmamalıydım diye hayıflandı.Odanın kapısını açtığında...
Odanın kapısını açtığında annesinin yatağının ucunda oturan bir adam gördü.Başta bir akrabadır diye düşündü.Özgür'ün odaya geldiğini farketmemişlerdi.Ama adam annesinin elini tutuyor ve yüzünü okşuyordu."Sen de kimsin?"diye bağırdı.Adam hemen kalktı ve Özgür'e döndü.Annesi telaşlı gözlerle ikisine bakıyordu."Sana kimsin diye sordum!"diye tekrarlayınca adam konuşmaya başladı."Sakin ol delikanlı.Ben annenin bir arkadaşıyım."Özgür sinirlendi."Sen her arkadaşının elini mi tutuyorsun!ANNE!Bana neler olduğunu anlat!"Özgür ellerini yumruk yapmış,tırnakları derisine batacak kadar sıkmıştı.Elinde hilal şeklinde kızarıklıklar oluşmuştu.Annesi yatağında doğrulmuş konuşmaya nerden başlayacağını düşünüyordu."Özgür kendine gel o benim arkadaşım."Özgür konuşarak bir şey elde edemeyeceğini düşündü ve adama doğru yürüdü.Yumrukları hala sımsıkıydı."Pekala.Öyle olsun."dedi.Adam rahatlamış görünüyordu.Özgür bir anda yumruğunu adamın yüzüne doğru savurdu.Adam yere kapaklandı.Onun cidden canını yakacaktı.Annesi bağıyordu ama duymamazlıktan geldi.Adamın üzerine çöktü ve yumruklarını savurmaya başladı.Kendini o kadar kaptırmıştı ki annesinin onu çekmeye çalıştığını farketmedi.Sonra birkaç el daha onu çekmeye başlayınca çekilmek zorunda kaldı.Güvenlik gelmişti.Annesi adamın yanına çömelmişti."İyi misin?Ahmet kendine gel."Özgür aslında rahatlamıştı.Tüm sinirini adamın üzerinde atmıştı.Güvenlik hala kollarından tutuyordu."İyi değil anne.Olmayacak da.Nasıl bana bunu yapabilirsin?"Annesi sinirlenmişti.Ona baktı."Acaba sen eve yatmak için bile zor gelirken, bana bağırıp çağırmaktan başka bir şey yapmazken ben yalnız başıma ne yapıyordum.Ben insan değil miyim ki birini sevemiyorum.Yalnızlıktan bıktım anlıyor musun?Sen kendini düşünmekten başka hiçbir şey yapmadın!"Özgür'e bu sözler ağır gelmişti.Kabul etmek istemiyordu.Gitmeye çalıştı ama güvenlik izin vermedi.Ahmet "Bırakın gitsin."dedi ve Özgür ona hiç bakmadan döndü ve gitti.Hastaneden çıktı.Nereye gideceğini bilemeden yürüdü.Ve deniz kenarına gitti.Oradaki banklardan birine oturdu.Gözlerini denize dikti ve acaba anneme haksızlık mı yaptım diye düşünmeye başladı.Sonuçta bütün yük annesindeydi.O sırada...
Düzenleme : Cem Gücel, mesajlar birleştirilmiştir.
Özgür'ün Popmundo'da 16. yılıydı.Annesiyle birlikte kalıyordu.Hayatı hep okulda geçmişti.Ama artık okulu bırakmıştı.Artık yeni bir sorunu vardı.Annesi ona sürekli iş bulması konusunda baskı yapıyordu.Ama Özgür grup kurmak ünlü bir rock yıldızı olmak istiyordu.O gün yine evdeydi.
"Özgür artık bir iş bul.Artık emekli param yetmiyor.Şu grup hayallerini de bırak.Boş hayaller para getirmiyor."Özgür annesini hiç dinlemiyordu."Anne para lazım."Annesi sinirlenmiş bağırmaya başlamıştı."Oğlum ben para yok diyorum sen para istiyorsun.Beni hiç dinlemiyor musun?Benim sana verecek hiç param yok!Çalış kendi paranı kazan!"Özgür"Bakmicaksan doğurmayacaktın" dedi ve ceketini alıp çıktı.Elini kotuna attı ama telefonunu bulamadı.Evde unutmuştu!Kapıyı açtı eve girdi.
Özgür eve girince annesini yerde yatıyor halde buldu.Ne olduğunu anlayamadan yanına koştu."Anne!Anne!Neyin var?"Annesi bayılmıştı hiç cevap vermiyordu.Özgür hemen telefonunu buldu ve 112'yi aradı."Benim yüzümden oldu!Hepsi benim suçum!"diye kendini yiyordu.Bir süre sonra ambulans geldi ve hastaneye gittiler.Annesi uyandığında Özgür başındaydı."Anne iyi misin?"Annesi Özgür'e baktı ve gülümsedi."İyiyim yavrum."Bu sırada doktor içeri girdi ve Özgür dışarı çıkmak zorunda kaldı.Dışarıda bekleren doktor odadan çıktı ve Özgür'le konuşması gerektiğini söyledi.Doktor...
Doktor:"Üzgünüm ama annenizin beyninde tümör var.Tedavi için çok geç kalınmış.Ama zaten anneniz tedavi olmak istemediğini söyledi.Bunu söylemek zor ama anneniz 1 yıl içinde ölecek"Özgür duyduklarını anlamak istemiyordu.Yıkılmıştı."Ne!Siz ne dediğinizin farkında mısınız?"Bağırıyordu ve gözleri dolmuştu."Üzgünüm."Odadan çıktı.Gözlerini havaya dikti ve ağlamamaya çalıştı.Ne demek tedavi olmak istemiyordu.Annesinin odasına doğru yürüdü.Sabah olanları hatırladı.Ona öyle davranmamalıydım diye hayıflandı.Odanın kapısını açtığında...
Odanın kapısını açtığında annesinin yatağının ucunda oturan bir adam gördü.Başta bir akrabadır diye düşündü.Özgür'ün odaya geldiğini farketmemişlerdi.Ama adam annesinin elini tutuyor ve yüzünü okşuyordu."Sen de kimsin?"diye bağırdı.Adam hemen kalktı ve Özgür'e döndü.Annesi telaşlı gözlerle ikisine bakıyordu."Sana kimsin diye sordum!"diye tekrarlayınca adam konuşmaya başladı."Sakin ol delikanlı.Ben annenin bir arkadaşıyım."Özgür sinirlendi."Sen her arkadaşının elini mi tutuyorsun!ANNE!Bana neler olduğunu anlat!"Özgür ellerini yumruk yapmış,tırnakları derisine batacak kadar sıkmıştı.Elinde hilal şeklinde kızarıklıklar oluşmuştu.Annesi yatağında doğrulmuş konuşmaya nerden başlayacağını düşünüyordu."Özgür kendine gel o benim arkadaşım."Özgür konuşarak bir şey elde edemeyeceğini düşündü ve adama doğru yürüdü.Yumrukları hala sımsıkıydı."Pekala.Öyle olsun."dedi.Adam rahatlamış görünüyordu.Özgür bir anda yumruğunu adamın yüzüne doğru savurdu.Adam yere kapaklandı.Onun cidden canını yakacaktı.Annesi bağıyordu ama duymamazlıktan geldi.Adamın üzerine çöktü ve yumruklarını savurmaya başladı.Kendini o kadar kaptırmıştı ki annesinin onu çekmeye çalıştığını farketmedi.Sonra birkaç el daha onu çekmeye başlayınca çekilmek zorunda kaldı.Güvenlik gelmişti.Annesi adamın yanına çömelmişti."İyi misin?Ahmet kendine gel."Özgür aslında rahatlamıştı.Tüm sinirini adamın üzerinde atmıştı.Güvenlik hala kollarından tutuyordu."İyi değil anne.Olmayacak da.Nasıl bana bunu yapabilirsin?"Annesi sinirlenmişti.Ona baktı."Acaba sen eve yatmak için bile zor gelirken, bana bağırıp çağırmaktan başka bir şey yapmazken ben yalnız başıma ne yapıyordum.Ben insan değil miyim ki birini sevemiyorum.Yalnızlıktan bıktım anlıyor musun?Sen kendini düşünmekten başka hiçbir şey yapmadın!"Özgür'e bu sözler ağır gelmişti.Kabul etmek istemiyordu.Gitmeye çalıştı ama güvenlik izin vermedi.Ahmet "Bırakın gitsin."dedi ve Özgür ona hiç bakmadan döndü ve gitti.Hastaneden çıktı.Nereye gideceğini bilemeden yürüdü.Ve deniz kenarına gitti.Oradaki banklardan birine oturdu.Gözlerini denize dikti ve acaba anneme haksızlık mı yaptım diye düşünmeye başladı.Sonuçta bütün yük annesindeydi.O sırada...
Düzenleme : Cem Gücel, mesajlar birleştirilmiştir.
